What if we were open to the idea of seeing plants as equal to us? What would be different in our behavior towards plants if we no longer see them only as being of service to us but as equally worthy creatures? What if we go into interaction with plants and ask their feedback every time we need to make a decision that involves them?
For example when a yard needs to be rearranged, needs pruning or new plantings. Or when we cut down or clean a forest to the purpose of building streets and houses. Or when we remove the roots from a tree, because they are in our way. Just to shake you a little by pointing at the arrogance we show by thinking nature must make space for us instead of the other way around or... come to consensus with nature.
What will we do differently by adding this perspective?
Oh this is so lovely. The idea of all life being equal appeals to me in a profound way! I remember as a child always feeling sad when a accidentally hurt a tree or a plant. Also when i walk my dog, i occasionally find myself apologizing to the life around me when the leach gets caught around a plant for example.
I often experience myself as one with the life around me and at times I invite other experiences into my consciousness. So I have already gained some experience; people, animals, plants, a rock, also ‘mentally handicapped’, (and other possibilities outside the Earthly). What strikes me is that, in my experience, everything and everyone always seems to have sort of the same ‘level’ of consciousness, regardless of life form, intelligence, or whatever other factors may be involved. We truly are one and treating each other and all the life forms in an equal and respectful way should be The New Natural!
Dit is een proces wat gaande is bij me. Een mooi voorbeeld: paar jaar geleden was ik bij een workshop om te leren werken met wat heet “plantenspeler” (een apparaat wat je aan een plant of boom verbind en wat vertaald wat er in de boom gebeurd). Als oefening gingen we naar de moestuin, waar een boom stond die uit onze visie in de weg stond. Ze hield het licht weg van de plantjes en nam veel voedsel weg. Met de plantenspeler is het makkelijker om in een staat te komen om contact te leggen met het wezen van de boom. In gedachten maakten we een plaatje van de situatie en ons probleem en verzoek (mogen we je kappen?). Als antwoord kwam toen, zo verrassend, dat dat oke was, maar of we dan wel een klein lootje (wat aan de voet van de boom groeide) wilden laten staan en of we een paar maanden konden wachten. Want dan kon ze zich erop voorbereiden. Wat dat precies inhield, die voorbereiding, dat kreeg ik niet helder, maar vond het zo mooi deze interactie. <3
ps als je het leuk vind: hier is de link naar een uitzending van L1 over een boomconcertje wat ik organiseerde vorig jaar. http://wonderacademie.nl/boomconcert/
Hier wordt mijn hartje blij van! Als ik iets kan doen graag! 💖
In een fb post van 7 juli 2020 postte ik uit Het boek DE STEM VAN DE PLANT van de briljante plantwetenschapper Monica Gagliano het volgende fragment:
“Hierin ontvouwt de wijsheid van planten zich als dé missing link van een ongelooflijk verhaal, waar je altijd al naar op zoek was….
“Ik ben al heel lang bij de mens,’ zei hij op de eerste dag van mijn dieta. In een droom liet de tabaksplant mij het beeld zien van een glanzende, jade groene tegel, die opkwam uit het pikzwarte duister. Op de tegel stond een afbeelding die eruitzag als een god, in een stijl die me deed denken aan de oude Maya-symbolen. En toen wist ik het. De tabaksplant werd vereerd vanwege haar heiligheid en werd al duizenden jaren gebruikt, nog voordat de Europeanen überhaupt voet aan land zetten in Midden-Amerika. …
“Ik ben degene die het verdriet van de mens heelt, het diepe gevoel van gescheiden zijn van God, de pijnlijke losmaking van de Universele Geest, die ervoor zorgt dat je jezelf ervaart als eenzaam en verlaten.” Hij vervolgde: “Mijn kind, de mens verdrinkt in een oceaan van verdriet! Jullie vullen jullie longen net zo lang met deze emotionele pijn tot jullie geen lucht meer krijgen. Ik treed deze emotionele wateren tegemoet met mijn heilige vuur en genees jullie, zieke, pure wezen. Ik breng vrede.” …..
Hij liet me zien dat zijn bloemen de beste remedie waren tegen longziekten, met name longontsteking. ….
Mijn lichte gevoel van ongeloof bracht hem totaal niet in de war. Integendeel, de tabaksplant vervolgde zijn verhaal met de uitleg over de vraag waarom en wanneer hij veranderde in een gif. Vervolgens gaf hij precieze instructies voor wanneer en hoe ik een medicijn van hem moest maken om longontsteking te genezen. “Doordat een longontsteking een negatieve invloed heeft op de werking van de longen en de hoeveelheid zuurstof die het bloed bereikt in gevaar brengt, is ze feitelijk de fysieke manifestatie van verdriet, de pijn van het afgezonderd zijn in het emotionele lichaam.”
Op dat moment viel het kwartje in mijn hoofd en de woorden van de socoba – ‘De wijsheid zit in de zuurstof en het bloed is de grote connector.’ – weergalmden in mijn hoofd. En daar was ze. Zowel de socoba als de tabaksplant waren nu in mij aanwezig, maar tot mijn verbazing was ik niet in staat hen uit elkaar te houden. Ze praatten allebei, als één. “Bij elke inademing opent de mens zijn longen. Met elke inademing verenigen zuurstofmoleculen de mens met hun pure wijsheid, met het besef dat jullie niet gescheiden zijn van het geheel.”
De perfecte synchroniciteit van de socoba en de tabaksplant zorgde voor een gevoel van diepe kalmte en de ritmische beweging van mijn ademhaling was als een heilig lied dat ik unisono zong met hen. “De bloedstroom”, vervolgden ze, “brengt dit besef zonder angst in het lichaam en daardoor wordt jullie werkelijkheid, een staat van verbinding met het geheel, geopenbaard via jullie hart.”
Vervolgens verdween de socoba, even snel als ze was verschenen, waarna de tabaksplant het gesprek voortzette. “Als je verstrikt bent geraakt in je verdriet, kunnen je longen zich niet openen en kan de wijsheid van de zuurstof niet via je adem naar binnen stromen. Doordat de mens zich niet bewust is van zijn eigen wezen, stikt hij in zijn pijn en raakt hij daar zelfs enigszins aan gewend of verslaafd.” ….
De tabaksplant zweeg even. Hij gaf me de ruimte om te luisteren naar een vraag, waarvan ik niet wist dat ik hem had gesteld: hoe genezen we eigenlijk dit verdriet door ons ervan bewust te worden? Zijn antwoord daarop was een beeld dat hij mij gaf. Er verscheen een gouden kaart in mijn droom, samen met het gevoel dat ik deze eerder had gezien, … Toen hoorde ik hem zeggen: “Mijn kind, je hebt verdriet over het verlies van iets dat je nooit bent kwijtgeraakt. Je denkt dat je jouw kostbare kaart kwijt bent, de kaart die je zou begeleiden op je magische reis door deze wereld en je er altijd aan zou herinneren wie je werkelijk bent. Maar kijk, die kaart ligt nu opengevouwen voor je.”
Plotseling realiseerde ik me dat de tabaksplant niet meer alleen was. Samen met de geesten van de liaan en chacruna uit de ayahuasca zei hij unisono: “Je visie werd vervangen door een verhaal dat niet het jouwe was, maar je geloofde dat dit het wel was! Door deze dwaze overtuiging ben je jezelf zo gaan definiëren. Inderdaad, al je percepties zijn dwaas….. De ‘identiteit’ die je gegeven is door je overtuiging, ziet als het denkbeeldige slachtoffer van een hypothetische agressor de dreiging dat ze misschien vernietigd zal worden, en wil uit zelfverdediging in de aanval. …
Troostend vervolgden ze: “Kind, natuurlijk voel je je gedesoriënteerd en bang! Je gelooft in wat niet bestaat. Je gelooft in wie je niet bent. Maar weet dit: jij, die prachtige lichtstraal die door het oneindige reisde om in het lichaam van deze wereld geboren te worden, was er altijd al. Je bestond al voor welk systeem van overtuigingen dan ook, voor alles en na alles. Hoe kun je echt je kaart kwijtraken?…. Je bent je kostbare kaart; je bent het verhaal van je eerste begin. Je bent het enige verhaal dat er is.”
Met een triomfantelijke glimlach verdwenen de liaan en de chacruna uit de ayahuasca, en in mijn droom verscheen een prachtig beeld. “Vergeving,” fluisterde de tabaksplant, “alleen vergeving verlicht de weg uit het doolhof dat de mens gecreëerd heeft met al zijn overtuigingen.” …..
“Vergeven is niet doen. Het is het jezelf ontdoen van je denkbeeldige ‘zelf’, degene van wie je bent gaan geloven dat je het bent. De komst van vergeving roept om de verdelging van deze huichelaar en zijn geloofssysteem. Wees waakzaam! Dit onnatuurlijke handelen van jou zal in een laatste misleidende manouvre toeslaan om je in een staat van afgescheiden zijn – de overtuiging dat je geen vergeving verdient, omdat je schuldig bent aan al het mogelijke wangedrag – gevangen te houden in zijn net. Accepteer dit, ook al begrijp je het nu niet. Accepteer het en je zult je herinneren wie je bent, weten dat het waar is. En daardoor zul je je realiseren dat de liefde die je bent, uiteindelijk helemaal geen vergeving nodig heeft!”
“Dit is het verhaal van je eerste begin en je laatste einde. Verhalen zijn een leermiddel voor de ziel. Herinner je je eenmaal weer wie je bent, dan heb je geen verhaal meer nodig,’ klonk de stem van de plant.”
Het idee dat planten gelijkwaardig zijn aan ons, voelt voor mij als zeer kloppend en inspirerend. Het zal niet toevallig zijn dat de afgelopen 2 jaar verschillende boeken op mijn pad kwamen, die dit idee bekrachtigden en bevestigden en mijn kijk naar ‘de natuur’ compleet veranderde. Het begon met ‘Lifechanging foods’ van Anthony William, dan ‘Braiding Sweetgrass’ van Robin Wall Kimmerer, ‘Het Verborgen Leven’ van Bomen van Peter Wohlleben, ‘Verweven Leven’ van Merlin Sheldrake en (voor mij) als (verlichtende) kers op de taart 🙂 : De Stem van een plant van Monica Gagliano, waarin zij op briljante wijze uiteenzet dat het tijd is dat wij ons botanisch bewustzijn vergroten en gaan luisteren naar planten. Dat is namelijk de hoogste tijd, zegt de plantenwereld, want onze natuurlijke omgeving verdient veel meer respect dan we haar nu geven.